اگر معنای هنر درمانی را در فلسفه های روانشناسی جستجو کنیم جز به چند نظریه خشک و گاها

غیر عملی برخورد نمی‌کنیم مگر آنکه جوهره این فن با عشق درامیزد تا اثر نیکویش بر توانخواه هویدا شود. در اکثر جوامع جهت رفاه و تسهیلات برای ادامه حیات معلولان جسمی- ذهنی تدابیری اندیشه شده.

یکی از این تدابیر هنر درمانی است که برای ایجاد آرامش روحی در معلولین به وجود آمده.

آرامش روان باعث تسریع در روند کاردرمانی و جسم درمانی گردیده و در معلولین درد را به بی دردی و تحمل میکشاند.

در روانشناسی استفاده از روش‌های هنری به‌خصوص تاتر – موسیقی – نقاشی – مجسمه سازی و کولاژ برای درمان اختلالات روانی و بهبود سلامت روانی توصیه شده است . هنر درمانی تاکنیک های روان درمانی را با فرایند های خلاقانه در هم می آمیزد تا سلامت روانی و بهزیستی را بهبود بخشد.

در اغلب جلسات هنر درمانی, تمرکز بر روی تجربیات درونی ( احساسات – ادراک – تصورات) خود شخص است. با وجودی که هنر درمانی ممکن است شامل یادگیری صوت یا تکنیک های هنری گردد اما تأکید بر ایجاد و بیان احساساتی است که از درون می‌آید نه آن چیزی که او در دنیاس خارج میبیند.

پس هنر جایگاه والایی در سلامت روحی بیماران عقب‌مانده جسمی و ذهنی دارد , چنانچه میتوان به خوبی مشاهده نمود که اجرای تاتر یا موسیقی و نقاشی تا چه حد باعث ارضای روحی افراد معلول گردیده و تحمل ناگواریهای روحی و به‌خصوص جسمی انان را امکان‌پذیر ساخته است.