عصاي سفيد و حقوق شهروندي نابينايان

  يونسكو در سال 15،1950 اكتبر(24مهر) را به عنوان روز جهاني عصاي سفيد نامگذاري كرد.سازمان آموزشي، علمي، فرهنگي ملل متحد (يونسكو) و شوراي جهاني نابينايان، در جلسه اي مشترك قانون «عصاي سفيد» را در سال 1950 بررسي كرده و به تصويب رساندند. بر اين اساس قانون عصاي سفيد، تصويري جديد از نابينايان را در جامعه ترسيم كرد. در ميان وسايل كمك حركتي نابينايان، مي توان عصاي سفيد را به عنوان پرچم استقلال آن ها قلمداد كرد. علاوه بر آن كه نابينايان هنگام تردد در شهر هم از حقوق مدني برخوردارند، نحوه رفتار با آن ها هم مي تواند بسيار ياري رسانشان باشد آن طور كه:

  عصاي سفيد، پرچم استقلال يك نابيناست. رانندگان خودروها بدانند موظف باشند با مشاهده نابينايي كه با عصاي سفيد در حال عبور از عرض خيابان است، توقف كنند. نابينايان نيز البته مي دانند كه نبايد از هر جايي عبور كنند.

  هنگامي كه نابينايي از شما نشاني مي پرسد به جاي اين كه به او بگوييد به راست يا به چپ بپيچد، بگوييد سمت دست عصاي سفيد يا سمتي كه عصا نداريد. چون وقتي از مقابل صحبت مي كنيد جهت متفاوت است. معيار در جهت دهي بايد دستي باشد كه عصا در اختيار دارد.

  نابينايان از ارتفاع كم علمك هاي گاز مينالند و چون ناگزيرند از كنار ديوار حركت كنند امكان اصابت سر آنان با علمك هاي گاز بيش از ديگران است. جا دارد شركت ملي گاز ايران نيز اين موضوع را رعايت كند.

  يك نابينا فقط نابيناست. حتي درباره ديدني ها مي توان با او صحبت كرد چه رسد به شنيدني ها و موسيقي كه تبحر بيشتري درباره آن ها دارد. نوع رفتار برخي اما با نابينايان به گونه اي است كه انگار با معلول ذهني و فردي كم هوش طرف هستند. حال آن كه بايد بدانيم نابينا فقط نابيناست و دليلي ندارد هنگام گفت و گو با او مانند يك كودك صحبت كنيم يا تصور كنيم قادر به برقراري ارتباط نيست.

  نابينا وسايل خود را در جاي مشخصي قرار مي دهد، پس بدون اطلاع او وسايلش را جا به جا نكنيم.

  در محيطي كه نابينا هست، درها كاملا باز يا بسته باشند، زيرا درهاي نيمه باز براي نابينايان بسيار خطرناك است.